Fotografie is voor mij zien, voelen en connectie maken. Pas dan kan ik een goede foto maken. Kijken doen we vaak onbewust. Zien is veel meer dan kijken. Toen ik in een lastige periode in 2020 startte met fotografie gaf het me afleiding. Ik deed veel macrofotografie en kon eindeloos op zoek gaan naar mooie beelden. Soms zat ik ook uren op dezelfde plek tussen de bloemetjes. Genieten van al het moois, waarnemen hoe de blaadjes gevormd waren, observeren hoe insecten zich gedragen en me verwonderen over de schoonheid van druppels water. Op die momenten kon ik een diepe connectie voelen met de natuur om me heen. Het vastleggen op beeld was en is nog steeds een genot. Een nieuwe passie was geboren.
In 2022 startte ik met de Prisma aan de School voor Fotografie in Utrecht om me verder te ontwikkelen in de fotografie. Ik leerde dat daar dat mijn voorkeur uitgaat naar het fotograferen van onderwerpen die ertoe doen. Voor mij persoonlijk er toe doen of voor de ander belangrijk zijn. Dit kunnen mensen zijn maar kan ook de natuur zijn. Ik geniet ervan om met mensen te praten, ze (een beetje) te leren kennen alvorens de foto te maken.
In 2017 heb ik door schouderproblemen afscheid moeten nemen van mijn eerdere passie, mijn werk als gynaecoloog. Ook daar was het, om goede patiëntenzorg te geven belangrijk om een connectie te maken met patiënten, te voelen en ze te zien als mens met een eigen verhaal en niet alleen als “patiënt in de spreekkamer”. Op die manier contact maken met mensen maakte dat ik dit werk zo ontzettend graag deed. Hoe mooi dat ik die waardes, die voor mij zo belangrijk zijn, nu weer tot uiting kan brengen in mijn fotografie.